У Львоўскай вобласці сям'я патрыётаў

Пакуль многія баязліўцаў спрабуе адкупіцца ад войска, сапраўдныя патрыёты адпраўляюцца на фронт добраахвотнікамі. У сям'і анучу з Жовкивщины знайшлося некалькі смельчакоў, якія па закліку лёсу адправіліся на службу ў гарачыя кропкі Данбаса. Гаворка пра намесніка камандзіра батальёна патрульнай службы ГУ МУС Украіны ўЛьвоўскай вобласці маёра міліцыі Андрэя анучу, яго сына - салдата Нацыянальнай гвардыі Украіны Андрэя і байца 3-га батальёна тэрытарыяльнай абароны Львоўскай вобласці - роднага брата Сяргея. Маёр міліцыі Андрэй Вихоть-старэйшы - неардынарная асоба з вялікім баявым вопытам. Яшчэ ў юныя ён служыў памежнікам Туркменіі. Па вяртаннія на радзіму яго запрасілі на працу ў міліцыю. Ужо больш за дваццаць гадоў ён працуе ў шэрагах патрульнай службы. За амаль два дзесяцігоддзі свайго жыцця Андрэй Васільевіч прайшоў шлях узыходжання ад міліцыянта патрульнай службы да намесніка камандзіра батальёна. Яму давялося спазнаць горкага хлеба на пасадах камандзіраў ўзвода, роты і пачальнико штаба, усе гэтыя гады прысвяціўшы працы ў родным падраздзяленні. - Раней работнікам патрульнай службы было лягчэй працаваць, - дзеліцца ўспамінамі Андрэй Васільевіч. - Гадоў дваццаць таму на службу ў адным раёне Львова заступацца 18 пешых нарадаў. Цяпер на патруляванне выходзіць толькі два - тры нарады. На маршрут цяпер выязджае амаль утрая емеры, аўтапатрулі. Мой суразмоўца прызнаецца, што калі рабаўнікі «палявалі» за моднымі зімовымі шапкамі. Сярод іх «попытам» карысталіся галаўныя ўборы, вырабленыя з норкі, андатры і нутро. Некаторым з гэтых «смельчакоў» не ўдавалася паспяхова рэалізаваць свой злачынны задума. Рабаўнікоў затрымлівалі праваахоўнікі. Не адзін зламыснік тады патрыцепіў у рукі Андрэя анучу і яго калег. У практычнай працы Андрэя Васільевіча было нямала фактаў затрымання разномастных злачынцаў. А як-то нават прыйшлося ўжыць зброю. - Накіроўваючыся па вуліцы Алены Сцяпанаўны разам з вайскоўцамі ўнутраных войскаў, я ўбачыў каля аўтамабіля бойка, - успамінае маёр Вихоть. - Нечакана трое чалавеков кінулася бегчы з месца здарэння. Адразу зразумеўшы, што пахне «смажаным», мы кінуліся за зламыснікамі. Зрабіўшы папераджальны стрэл уверх, я здолеў затрымаць аднаго з разбойнікаў. Па нейкай хвалю высветлілася, што злодзеі абрабавалі прадпрымальніка, у якога адабралі грошы. Калі акупант пачаў таптаць ботамі ўкраінскую зямлю, Андрэй Вихоть ня мняволяў заставацца ў баку ад гэтых падзей. Адным з першых ён пагадзіўся ехаць на Данбас. У ліпені мінулага года Андрэй Васільевіч адправіўся на ўсход Украіны ў складзе зводнага атрада міліцыі пад кіраўніцтвам намесніка начальніка ГУ МУС Украіны ў Львоўскай вобласці - начальніка міліцыі грамадскай бяспекі палкоўнік міліцыі Сяргей Маруняка. Галіцкім правоохоРОНЦ даручылі несці службу на блёкпосце каля вёскі Блізнюк Харкаўскай вобласці, размешчаным на адлегласці некалькіх сотняў метраў ад Данецкай вобласці. Падчас гэтых падзей супрацоўнікі міліцыі неаднаразова затрымлівалі падазроных грамадзян. У іх праяўлялі георгіеўскія стужкі, украінскія пашпарта з вокладкамі пашпартоў грамадзян Расіі. Аднойчы Андрэй Вихотьразам з калегамі спынілі аўтамабіль, у якім бацька перавозіў двух параненых сыноў. Мужчыны спрабавалі схаваць два кулявых раненні. Затрыманых перадалі супрацоўнікам Службы бяспекі Украіны. Другі раз Андрэй Вихоть пагадзіўся прыняць удзел у ато, калі на ўсход адбіралі працаўнікоў для зводнага атрада, які ўзначаліў начальнік упраўлення Дзяржаўнайслужбы аховы пры ГУ МУС Украіны ў Львоўскай вобласці маёр міліцыі Андрэй Петрык. Разам з намеснікам камандзіра батальёна патрульнай службы на ўсход отбыло 27 работнікаў падраздзялення. Некаторыя з іх, як і Андрэй Васільевіч, ужо ў другі раз пабывалі на Данбасе. Больш за месяц супрацоўнікі міліцыі неслі службу ў сумна горадзе Марыупаль, дзе ахоўвалі ўратегични аб'екты. - Напярэдадні абедзвюх паездак аб матэрыяльным забеспячэнні работнікаў патрульнай службы паклапаціўся начальнік Львоўскага гарадскога ўпраўлення ўнутраных спраў падпалкоўнік міліцыі Сяргей Зюбаненко, - адзначае Андрэй Вихоть. - Ён дамогся, каб усе патрульныя былі забяспечаны адпаведнай формай і абуткам. А кіраўніцтва абласнога глаўка ўнутришних спраў паклапаціўся аб прадуктах харчавання для міліцыянтаў. Ужо двойчы пабываў на ўсходзе і сын маёра міліцыі анучу гранатамётчыкі шосты патрульнай роты другога патрульнага батальёна вайсковай частцы 4114 Нацыянальнай гвардыі Украіны старэйшы салдат Андрэй Вихоть. Пакуль большасць яго аднагодкаў завісала ў кампутарных клубах і барах, тусувАлос з дзяўчатамі на дыскатэках, гэты малады вайсковец выконваў працу, на якую адважыўся б далёка не кожны. - Спачатку мы сумесна з байцамі васьмідзесятых брыгады неслі службу ў Луганскам аэрапорце, - распавёў Андрэй. - Утрымліваць прыйшлося розныя пазіцыі: ажыццяўляць ахову блокпастоў на пад'язных дарогах і ў будынках. Нам удалося пазбегнуць суштурхель з сепаратыстамі. Хоць нашы папярэднікі з Івана-Франкоўскай ткі трапілі пад абстрэл баевікоў. Дзякуй Богу, абышлося без ахвяр. Дарэчы, тады яшчэ збудаванні аэрапорта заставаліся цэлымі. Мы і ўявіць не маглі, у што гэты аб'ект ператворыцца пасля. Другі раз Андрэй паехаў у зону правядзення антытэрарыстычнай аперацыі па ўласным жаданні. ПВД наступную камандзіроўку ён разам з субратамі неслі службу на блокпаста, размешчаных на выездзе з славянска і ахоўвалі горы Карачун. А яшчэ ўдзельнічалі ў зачысткі населеных пунктаў, пры якіх затрымлівалі мясцовых дыверсантаў. - Што наштурхнула вас прыняць такое важнае рашэнне? - Спытаў я Андрэя. - Хто-то павінен гэта рабісьці, - адзначыў Андрэй Вихоть. - Калі ўсё адмовяцца ваяваць, хто будзе абараняць Ўкраіну? На ўсходзе Украіны сёння служыць і Сяргей Вихоть - родны брат Андрэя Васільевіча. На працягу некалькіх ратацый баец 3. батальёна тэрытарыяльнай абароны Львоўскай вобласці пабываў у многіх гарачых кропках Луганскай вобласці. На свае вочы бачыў гібель товарыш, выцягваў з поля бою параненых, разам з субратамі ўступаў у сутычкі з ворагамі. Калі мы рыхтавалі матэрыял да друку Вихоть-малодшы ўжо ў трэці раз выехаў на службу ў зону правядзення антытэрарыстычнай аперацыі. Зараз ён засцерагае супакой жыхароў Славянску. Сын з бацькам пастаянна выходзяць на сувязь. Андрэй Васільевіч хвалюецца і шчыра ў большивае за сына, спадзеючыся, што той хутка вернецца ў Львоў. Ён лічыць, што ў адзіночку ворага не перамагчы. А калі на абарону Украіны стануць усе мужныя мужчыны, акупантам не падасца. Пабольш нам такіх надзейных абаронцаў, як Андрэй Вихоть і яго родныя! Юрый Скобало

Source: http://uzinform.com.ua/

ВВЕРХ