На Тернопольщине стогадовы юбілей адзначае манах-василианин з Бучаччины
Найстарэйшаму манаху-василианин а. Дароты Шимчию, які жыве ў Бучацком манастыры Сумленнага Крыжа Гасподняга на Тернопильщини16 верасня споўнілася 100 гадоў. Доўгажыхар з'яўляецца заслужаным святаром і манахам. Нарадзіўся 16 верасня 1915 года ў вёсцы Старыя Петликовцы паблізу Бучача. У 1928 годзе паступіў у місіянерскага інстытута бацькоў василиан ў Бучаче, які меў пачатковы гімназічны статус. Скончыўшы гэта ўстанова ў 1932, 25 жніўня ўступіў у навіцыят айцоў василиан ў Креховский манастыр. Пасля складання першых зарокаў і заканчэння сярэдняга ўзроўню гімназічнага адукацыі ў навіцыяце быў пераведзены на больш высокі гімназічны роўень - схолястикат ў манастыры ў Лаўру, а на трэці год вывучаў рыторыку ў манастыры ў Добромиле. Пасля гэтага 8 жніўні 1937 г. разам з нябожчыкам ўжо уладаром Інакенціем Латоцкі складае вечныя шлюбы ў 1937 годзе. Пасля двух гадоў навучання здае выніковы экзамен і перакладаецца на тэалагічныя лекцыі ў Лаўроў. У першы ж дзень навучання, 1 верасня 1939 годагода, вылілася Другая сусветная вайна. Студыі спыніліся. Тады кс. Дарафей і іншыя студэнты-тэолагі і прафесара выехалі ў Еўропу. Прыбыўшы ў Перемышль, мясцовы мітрапаліт Пречин прыняў ўсіх - выкладчыкаў і студэнтаў - і нават забяспечыў аўтаномны статус навучання. Так працягвалася 2,5 гады, пакуль у семінарыю не прыехаў рэктар тэалагічнага факультэту Карлавага універсітэта з Прагі і прапанаваў пераехаць да яго на студыю, таму што ўсіх яго студэнтаў немцы забралі на фронт. І там падчас навучання, 14 мая 1942, быў пасвечаны ў святары з рук уладыкі Варфаламея Дудаша. Пасля гэтага яшчэ амаль паўгода бацька вывучаў ва ўніверсітэце, пакуль немцы не забралі на прымусовыя работы ў рудніках, чу ў Маравіі. А ў траўні 1943 года з'ехаў у Галіччыне. На самыя Зялёныя Святы ст. Дарафей прыехаў у Станіславова, у манастыр на Майзля, дзе иуменом быў кс. Рыгор Балагурак. Пры яго садзейнічанні пераехаў у Бучацкого манастыра і ў прысутнасці бацькоў і сям'і адслужыў примицийну Літургію. Пасля 6 гадоў рупліва служыў у Кристинопольский монастырэ святога Георгія. Калі савецкая ўлада ліквідавала манастыр, бацька праз Славакію і Чэхію дабіраецца да Парыжа, а там атрымлівае дазвол на пераезд у Бразілію. 15 гадоў быў місіянерам ў гэтай велізарнай краіне: займаўся навіцыят, наведваў шматлікія месцы паселішчаў нашых людзей, а затым быў накіраваны ў мясцовасці Апостолес ў Аргентыне, дзе правёў ге 20 гадоў, быў ігуменам, заснаваў і вёў послушничество, яшчэ на працягу двух гадоў меў місію ў Парагваі. У сярэдзіне 1980-х гадоў быў прызваны ў Василианской курыі ў Рым і там атрымаў прызначэнне духоўнікам Папскай калегіі св. свмч. Язафата, дзе прапрацаваў 8 гадоў. А ў мижчаси наведаў з канферэнцыямі шмат духоўных цэнтраў у Заходняй і Цэнтраныя Еўропе. Аж у 1992 годзе, праз амаль 50 гадоў расстання, вярнуўся да роднага краю, да Ўкраіны. Пяць гадоў выкладаў аскетыкі ў Духоўнай семінарыі Івана-Франкоўскай епархіі УГКЦ, а ў апошнія гады пражывае ў манастыры Сумленнага Крыжа Гасподняга. «Хто хоць бы раз сустракаўся з а. Даратэя, ведае, што гэта чалавек руплівай малітвы і вернасці Богу, царквае і чыноў. І нягледзячы на ??свой шаноўны ўзрост, ён штодня служыць Боскую Літургію і надае дабраславеньне. Яго жыццё і асабісты прыклад з'яўляецца сведчаннем для нас, каб быць дбайнымі хрысціянамі, манахамі або святарамі. - Расказвае сабрат юбіляра ў Ордэне Васіля Вялікага Тэадор Дутчак, - Хай Гасподзь мацуе бацькі Даратэя духам і надае сілы,як бацька часта паўтарае: "завяршыць сваё беднае жыцця». Пра гэта паведамілі ў Цярнопальскай аблдзяржадміністрацыіSource: http://uzinform.com.ua/
