У Закарпацкай вобласці амаль тры дзесяткі гадоў аддаў міліцыі ветэран АУС з Мукачава Іван Русін
"Мімаволі зазіраеш назад і задумваешся над кожным пражытым днём», - распавядае ветэран міліцыі, старшыня Савета ветэранаў Мукачаўскага гараддзела міліцыі Іван Русін. Нядаўна Івану Іванавічу русінаў з Мукачава споўнілася 73 гады. З іх 28 ветэран присвятив службе ў міліцыі і 20 - ветэранскай арганізацыі гараддзела міліцыі, якую ўзначальвае па гэты дзень. На пенсію падпалкоўнік міліцыі ў адстаўцы выйшаў у далёкім 1989 годзе, але сувязяў з родным калектыў не парывае, прымаючы актыўны ўдзел у працы ветэранскай арганізацыі вобласці і г.Мукачево. - Як у вас, юнакі з інтэлігентнай родуні, паўстала думка прысвяціць сваё жыццё служэнню Закону? - Я нарадзіўся ў шматдзетнай сям'і ў Мукачове. Нас было 5 сыноў, я - самы старэйшы. Сапраўды, ні бацька, ні мама стаўленне да праваахоўных органаў не было. І двое маіх дзядзькам былі паважанымі людзьмі ў горадзе. Верагодна, яны і паўплывалі на мой лёс. Мой першы дзядзька, які жыў з намі - Юрый Васильович Русін быў пракурорам г. Мукачава. Другі - Міхаіл Васільевіч Русін, які таксама жыў побач з намі, доўгі час быў мэрам горада. Да іх, уплывовых чыноўнікаў горада, часта заходзілі ў госці людзі ў пагонах. Форменнае адзенне, міліцэйскі або пракурорскі, заўсёды цікавіў і вабіў мяне. Я хацеў быць падобным на іх. Яны і прышчапілі мне любоў да форме та праваахоўных органаў. Таму, скончыўшы школу, я адразу выбраў будучую прафесію. Але не ўсё так гладка складаецца ў жыцці, як бы нам таго хацелася. НЕ адразу я паступіў у вышэйшую навучальную ўстанову. Таму некаторы час прыйшлося працаваць краўцом. - Ці не апусціліся рукі? - Не, рукі ў мяне не апускаліся ніколі. Наадварот, малады, энергічны, поўны БАЖуня і энтузіязму ў 1961 годзе я паступіў на службу ў войска, у самае сэрца Савецкага Саюза - Масква. Там, у сталіцы, я скончыў 6-месячныя курсы для малодшага сяржанцкага складу. Пасля чаго мяне накіравалі для праходжання тэрміновай службы ў м.Рибинськ Яраслаўскай вобласці. Неўзабаве мяне прызначылі камандзірам узвода. У войску я праслужыў 3 гады, паслячаго вярнуўся ў родны Мукачове. Думкі аб міліцыі, форменнае адзенне мяне ніколі не пакідалі. І вось, афармляючы прапіску ў Мукачава (гэта справа ў той час была не з простых), я трапіў на прыём да тагачаснага начальніку Мукачаўскага гараддзела, будучага начальніка УМВД Уладзіміра Сирыка. Ён і прапанаваў мне працаваць у гараддзеле. Я звялікім жаданнем прыступіў да абавязкаў ўчастковага ўпаўнаважанага. Маё «баявое хрышчэнне» як міліцыянта прыйшлося на зону абслугоўвання, дзе кампактна пражывалі цыганы. Участковым я прапрацаваў 5 гадоў. У 1966 годзе паступіў у тагачаснай Львоўскай спецшколы міліцыі, якая выпускала оперупаўнаважаных для турмаў і калоній. Пазней навучанне працягнуў у Кіеўской вышэйшай школе МУС СССР. Пасля чаго зноў вярнуўся ў Мукачаўскага гараддзел оперупаўнаважаным аддзялення крымінальнага вышуку. Пасля ўзначаліў крымінальны вышук гараддзела. У 1975 годзе мяне прызначылі першым намеснікам начальніка Свалявский райаддзел міліцыі. Праз 3 гады зноў вярнуўся ў Мукачава, ужо на пасаду 1-га намесніканачальніка гараддзела. Акрамя таго, я быў і сакратаром партыйнай арганізацыі гараддзела. - Якія з раскрытых злачынстваў вам больш за ўсё запомніліся? - У 70-х гадах ад мясцовых жанчын сталі паступаць заявы, што ў Мукачава з'явіўся маньяк, які нападаў начах на тых, якія вярталіся дадому з начной змены. Злачынец нападаў ззаду, біў ахвяру металевим дубцом, а затым, страцілую свядомасць, гвалтаваў. Спачатку затрымаць гвалтаўніка не ўдавалася. Тады я разам з кіраўніцтвам прыдумаў, як злавіць злачынца. Трэба мне пераапрануцца ў жаночую вопратку і стаць прынадай для гвалтаўніка на начной вуліцы! Пераапрануўшыся і узброіўшыся кайданкамі, свістком і кішэнным ліхтаром, я выйшаў на вуліцу ловіцьі злачынца. Спачатку запланаваная аперацыя не ўвянчалася поспехам. Тры ночы калегі ў засадах дарма чакалі майго сігналу. Аднак чацвёртай, на ул.Береговской, мая «жаночая» фігура ткі зацікавіла нападніка. Як і дамаўляліся, я тройчы свіснуў у свісток і стрэліў у паветра. Калегі-оперы скруцілі гвалтаўніка. Дарэчы, ім аказаўся 27-гадовы мясцовы ешканець, які меў добрую сям'ю, і якога нават не падазравалі, што ён на такое Залатыя. За 17 нападаў на жанчын гвалтаўнік быў прысуджаны да 15 гадоў турэмнага зняволення. - Як ваша сям'я рэагавала на ненармаваны міліцэйскі графік працы ці падтрымлівала вас? - Жонка несла службу разам са мной. Ажаніўся я ў 1965 годзе. Жонка да таго часу рабЮваль ў гандлі і, здавалася б, ніякага дачынення да праваахоўных органаў не было. І ўсё ж і яна адчула спецыфіку міліцэйскай сістэмы на сабе. Калі я займаў кіруючыя пасады ў міліцыі, то кіраўніцтва вырашыла, што не да твару маёй жонцы працаваць у гандлі. Выхаду не было, прыйшлося жонцы змяніць прафесію. Разам мы выгадавалі двух дзяцей -дачку і сына, а цяпер займаемся выхаваннем пакуль адзінага ўнука. - Выйшаўшы на заслужаны адпачынак, вы не пакінулі АУС, але і да гэтага часу займаецеся рознымі пытанне, а часам і праблемамі цяперашніх і былых работнікаў гараддзела. - Пасля выхаду на пенсію, я не збіраўся сядзець дома, склаўшы рукі. Ужо ў 1991 годзе быў прызначаны начальнікам аддзглею бяспекі Мукачаўскага аддзялення Ашчаднага банка. У гэтым калектыве я прапрацаваў 21 год. А калі пад кіраўніцтвам тагачаснага начальніка Мукачаўскага гараддзела палкоўніка Івана Кліма была створана першая ў галіне ветэранскую арганізацыю міліцыі, у 1995 годзе я яе ўзначаліў. Там і працую вось ужо 20 гадоў. - Чым займаецеся ў ветэранскай арганізацыі? -Ну, першае, што заўсёды цікавіла ўсіх пенсіянераў - гэта іх пенсія. У дзевяностыя былі праблемы з пенсійнымі выплатамі. Таму першае, што спрабаваў вырашыць, гэта своечасова выплачваць пенсіі нашым пенсіянерам. Была розніца ў пенсіях работнікаў, якія пайшлі на заслужаны адпачынак пры СССР, і тых, якія выйшлі на пенсію ўжо ў Украіне. Акрамя таго, я не раз дапамагаліав пенсіянерам і членам іх сем'яў працаўладкоўвацца. Нямала было зроблена мной пры атрыманні пенсіянерамі сродкаў па ашчадкніжкі СССР і многае іншае. на ўліку нашай ветэранскай арганізацыі знаходзіцца 205 пенсіянераў. Вялікую дапамогу нам заўсёды аказваў былы старшыня абласной арганізацыі ветэранаў МУС Украіны палкоўнік у адстаўцы ПётрБронтерюк. - Калі параўнаць службу ў міліцыі ў вашыя часы і цяпер, то змянілася яна? І якое ваша меркаванне адносна цяперашняй рэформы ў МУС? - Прафесія міліцыянта заўсёды лічылася адказнай і ганаровай. Як па мне, то гэта было калісьці, або зараз - чалавек у пагонах павінен быць самаадданым і добрасумленным. Людзі павінны бачыць у міліцыянта абаронніка сваіх правоў і грамадскага парадку. Галоўнай жа ацэнкай працы міліцыі павінна быць грамадскае меркаванне і ацэнка людзей. А па рэформе, то галоўным у дзейнасці цяпер ужо будучай паліцыі павінен заставацца прынцып: «Чалавек - вышэй за ўсё!». Прыярытэт захавання правоў і свабод грамадзяніна з'яўляецца нязменным. Варта прыкласці максімум намаганняў, каб падняць ўзровень вАВІРы грамадзян. Пачынаць трэба з паслядоўнага ўкаранення новых крытэраў ацэнкі, якія заснаваныя пераважна на думцы насельніцтва аб працы міліцыянта. Інфармацыя Мукачаўскага ГА УМВДSource: http://uzinform.com.ua/
